Bu Ülkenin Çocukları

                                                    Sen Bir Az Gelişmişsin

Yüreğim bir avuç köz, yaralarım göz göz. Ne zaman başımı dik tutmak istesem, ayağımda yine aynı prangalar…

Işığımıza karanlık tutulduğundan beri, aynı dramı kaçıncı kez yaşıyoruz? Birilerine inanmanın bedelini niçin ‘güvenilmez’ olarak ödüyoruz. Yalandan gerçek hüzünler mi yaratıyoruz acaba? Bir kelimenin içerisine hapsolmak, yok olmak değil midir?

Yorgun kıtanın umutsuz insanları olmamızı isteyenler, daha ne kadar ayaklarımıza dolaşacaklar? Uzak’lardan gelenler, oralarda doktoralarını yapanlar, orada Para’nın merkezlerinden gönderilenler bizim ilâçlarımız mı? Sahiden de onların ilâçları ile iyileşeceğinize inanıyor musunuz? Ama biz hasta değiliz ki… Bize birileri niçin ısrarla hasta olduğumuzu telkin ediyor? Bir şeyler yapıyor gibi görünmek, yapmak mıdır? Ağlamak, gözyaşını gerektirmez mi?

Viyana’dan bu yana üzerimize sinmiş bir şeyler mi var? Tarih boyunca güzelliğimizi kemirenler niçin restore edilmiş yüzlerle yeniden karşımıza çıkıyorlar? Bizden olanların, bizden görünenlerin yürekleri de bizden mi acaba?

Yüreğimin manşet yapılması canımı acıtıyor... Kahır yüklü bakışların çaresizliği öfkemi kabartıyor... Ben soyluyum, kapılarda gözüm kalmamalı.

A’raf’tan seslenen insan ne demişti: ‘‘Kıt’aları ipek bir kumaş gibi keser biçerdik. Kelleler damlardı kılıcımızdan. Bir biz vardık cihanda, bir de küffar... Zafer sabahlarını kovalayan bozgun akşamları…İhtiyar dev, mazideki ihtişamından utanır oldu. Sonra utanç, unutkanlığa bıraktı yerini, ‘Ben Avrupalıyım’ demeğe başladı, ‘Asya cüzzamlılar diyarıdır.’Avrupalı dostları acıyarak baktılar ihtiyara, ve kulağına: ‘Hayır delikanlı’, diye fısıldadılar, Sen, bir az gelişmişsin.”

Ben büyük bir imparatorluğun mirasçısıyım, binlerce yıllık bir tarihin içersinden geliyorum, muradım gözümde nasıl kalsın? Kahrımın nedeni budur. Bunun için yüreğimi ezerim. Bunun için o kapılara dönüp bakamam, dayanamam. Düş müydü o yaşanılan anlar, ayak basılan coğrafyalar? Bir biz mi yokuz şimdi? Üzerimde bir muska gibi taşıdığım yabancı bir devlet adamının şu sözleri sizlerin de yüreğinizi burkmaz mı, üzülmez misiniz sahi? “İmparatorluk günden güne zayıflamaktadır. Niçin saklamalı? Onu bu hale getiren sebeplerin başında Avrupalılaşma zihniyeti gelir. İdarenizi düzene sokun, ıslah edin. Ama yerine size hiç de uymayacak olan müesseseleri koymak için eskileri yıkmayın. Avrupa medeniyetinden sizin kanun ve nizamlarınıza uymayan kanunları almayın. Batı kanunlarının temeli Hıristiyanlıktır. Türk kalınız. Tatbik edemeyeceğiniz kanunu çıkarmayın. Hak bellediğiniz yolda ilerleyin. Batı’nın sözlerine kulak asmayın...”

Kulak asmayı bırakın bir kenara, biz oradan her gelen sözü, kulağımıza küpe belledik...

Beslendiğimiz kaynakları bir bir biz kurutmadık mı? Şimdi hüznümüz içerisinde ezilen, kaybolan neşemizi, umudumuzu arıyoruz. İçimizdeki bu sızıyı hangi dille izah edeceğiz?

Şimdi karanlığın kimliği ile niçin dolaşıyorum, göz bebeklerime lehimlenmiş ‘emir’ dururken. Yerli bir bakış ve yürek istiyoruz, hepsi bu...

Erol Elmas

(Yukarıdaki yazı, Erol Elmas'ın 1994-2001 yılları arasında çeşitli dergilerde yayınlanmış  ve 2004 yılında "Bu Ülkenin Çocukları" kitabında bir araya toplanmış "Denemeler" kitabından alınmıştır.)