Benim Kurbanlarım

BENİM KURBANLARIM

 

Neyi kurban etmelisin? Ya gözden çıkaramadıkların, yanlış heveslerin, arzuların ayağına dolanan bağlarsa? Ya bu bağlar seni yanlış yere bağlarsa?..

Yolda gidiyorum. Yolda giderken kendimce tefekkür etmeye devam ediyorum. Ben tefekkür ederken metronun kapıları açılıp kapanıyor. Kapı seslerini ve çevredeki insanların seslerini çok az duyuyorum çünkü kulağımda kulaklıkla belirli bir çalma listesi olmadan rastgele çalan müzikleri dinliyorum. Müzikler kulağımda çalarken kendi içimde tefekküre devam ediyorum:

Din adına kurban verirken maksat nedir? Önce kendini kendine kurban etmek gerekmez mi?

İçindeki putlarını, yok etmek istediklerini kurban edersen; kısacası kendin için eski kendini kurban edersen, putlarından-zanlarından arınırsan kendi özünü, kendini bulmuş olmaz mısın?

Kendinde kötü olan ne varsa, kalbinde kötü olan ne varsa onları kurban ettikçe dost o temiz kalbe dolmaz mı? Böylelikle O’nunla bu şekilde kurbiyet (yakınlık) kurmuş olmaz mısın? O halde eski kendini yeni kendine kurban etmenin vakti değil midir sence de?

Kendini kendine kurban etmek meselesini Ululardan Yunus Baba ne de güzel söylemiş :

“İsmail’im, Hak yoluna canımı kurban eylerim,

Çünkü bu can kurban olur, ben koç kurbanı n’eylerim.”

Yunus Emre

 

Tüm bunlar aklımdan geçerken benim de gönlüme bir şeyler düşüyor. Unutmamak için not alıyorum:

“Dine ne kurban edersin?

Kime ne kurban edersin?

Az düşünsek mi ne dersin?

Neyi neye kurban ettin?”

Âşık Avşarî

 

Bu tefekkürlerle yolda ilerlerken rastgele çalan müziklerden bir deyiş çalıyor; irkiliyorum. İlk defa dinlediğim en azından daha önceden dinlediysem bile hatırlamadığım bu deyişin sözleri dikkatimi çekiyor. Hemen telefonumu çıkarıp bu deyişin ismine bakıyorum. İsmini görünce ve deyişin sözlerini dinleyince yüzüme bir tebessüm yerleşiyor, sıcak yaz gününde içime bir serinlik dokunuyor. İnsanlık için önemsiz ancak benim için oldukça önemli bir tevafuk gerçekleşiyor. Kurban konusunu tefekkür ederken karşıma çıkan “Benim Kurbanlarım” ya da “Çok Evvel Oldu” adlı Âşık Davut Sulari’ye (devri daim olsun) ait bu eserin sözlerini sizlerle de paylaşmak istiyorum:

“Elde düğün bayram benim neyime

Benim kurbanlarım çok evvel oldu

Sorayım fakire bir de beyime

Dem-i devranlarım çok evvel oldu

Aşık Avşari