Mağara ve Tefekkür

28 Mayıs 2015 13:36 tsi
Mağara ve Tefekkür

MAĞARA ve TEFEKKÜR
(Mini öykü tarzında bir tefekkür.)

Her mağaranın çıkışı olmaz. Bu kez öyle değildi. İki kapılı bir han misali çıkışı da vardı. Ekip olarak girişimizi yaptık.2 km'lik zevkli ve meşakkatli bir yolculuk bekliyordu bizi. Yıllar boyu suların aşınmasıyla oluşan mağara dışarıdan hiçbir destek almadan kendi yolunu açmış bir nehir misali akıyordu. İçeriye girmeden önce yapılan bilgilendirmede “mağarada 3 tane cadı kazanı (doğal havuz)”olduğu söylenmiş bu da beni hafifte olsa tedirgin etmişti.

İlk cadı kazanına gelmiştik teknik bir geçiş olacaktı iplerin ve rehberin yardımlarıyla bu geçişi atlatmıştık. Anladım ki bu yola girdiysen zorluklarla karşılaşacaksın bunları aşman ise biraz kendi ağırlıklı olarak ise dostlarının yardımıyla olacaktı. Tek başına olursan cadı kazanına düşebilirdin.

İlk zorluktan sonra verdiğimiz molada rehberimiz tüm kafa lambalarımızı söndürmemizi söyledi. Böyle bir karanlığı hayatımda 2 veya 3 defa görmüşümdür diye geçirdim içimden. Anladım ki kafadaki gözler bir yere kadar GÖNÜL GÖZÜ'nü açmadın mı karanlıklar aydınlığa dönüşmüyordu. Asıl gören gönül gözüydü.

2. cadı kazanına gelmiştik.Derinliği 5 metreyi buluyordu. Su aşırı derecede berraktı. Anladım ki taşlara senelerce şekil verip kendi havuzunu oluşturmak ve bunu yaparken de içini temiz tutmak berraklaştırmak SABIR işiydi. Sabır ile tahammülü hep karıştırdık. Çoğu zaman tahammül eder sabrettiğimizi zannederdik. Sabır gelen her şeyi Allah'tan bilmekti. Tahammül ise sürekli şikayet edip durmaktı.

Gönlümden bunlar geçer iken kafamı kaldırdığımda yukarıdaki birbirine tutunmuş sarkıtlar bana TEFEKKÜRÜ anımsatmıştı. Her bir sarkıt bir tefekkürdü .Ortadaki büyük sarkıt hepsinin birleşmesiyle oluşmuştu. Tefekkür misali diğerleriyle birleşip büyük bir hacim oluşturmuştu mağaranın tavanında başka pisliklere yer kalmamıştı. Gönlümüzde böyle büyük bir tefekkür sarkıtı oluştursak hiçbir kötülüğe yer kalmaz birçok işin üstesinden geliriz diye geçirdim içimden.

Yolu yarılamıştık geri dönüş zordu artık bir bilen olmadan ne ileri ne geri gidebilirdik. ARAF'taydık adeta. Zaten bu yola giren daima ileriyi hedef almalıydı. Son zorluğu da aştıktan sonra çıkışa yaklaşmıştık ışık huzmeleri kendini göstermeye başlamıştı. Çıkışı güzel bir halat inişiyle taçlandırmak istiyorduk. İple aşağıya inerken gönlüme şu ayet düştü.

Ali İmran 103: "Hep birlikte Allah'ın ipine sımsıkı tutunun, ayrılığa düşmeyin ve Allah' ın üzerinizdeki nimetini düşünün. Hani siz birbirinize düşman idiniz de, O kalplerinizi birleştirmişti. İşte O'nun bu nimeti sayesinde kardeş olmuştunuz. Yine siz bir ateş çukurunun kenarındayken oradan da sizi O kurtarmıştı.İ şte Allah size ayetlerini böyle apaçık bildiriyor ki doğru yola eresiniz."

Kamil Türk

Bu haber 4,380 defa okundu.