Bu Ülkenin Çocukları-5

7 Kasım 2014 08:40 tsi
Doğunun Batıya Uzaklığı

                         DOĞUNUN BATIYA UZAKLIĞI

 

 

 

'Biz gidiyoruz, ama beyaz adamın da bir gün keşfedeceği şeyi şimdiden biliyoruz...’

 

Savaş alanlarının yenilmiş kumandanı olmayı kim ister dostum, kim? Bizler, mağlubiyeti tatmamak için kalplerimizi bir araya getirip dua etmedik mi? En güzel ‘zamanı’ yaşamamış olsak da, o güzel kokuyu duyanlardanız. Kudüs’e selâmla giren, Nil’ de temizlenen, Tuna’ da ferahlayan, o büyük insanları nasıl bilmeyiz? Onları nasıl unuturuz?

Şimdilerde tarihin dostluğuna ne kadar da ihtiyacımız var... O insanlarda bir heyecan vardı. Yüreklerinin atışıyla, kan tere bulanmış atlar tempo tutuyorlardı: ‘Haydin  sefere, haydin sefere!’  Bir sefere çıkmayalı ne kadar da çok oldu, biz miydik “kıtaları bir atlas kumaş gibi biçen...”

Ya şimdi? Bu kumaşlara dokunamıyor, başımızı o kumaşlarda secdelere koyamıyor, dokunup sevemiyoruz. Hatta dönüp o kumaşlara bakamıyoruz bile!

Tarihin sıcaklığını en iyi hissedenleriz; dersimizi edebiyle alan, düşünen, akıl sahipleriyiz. Kızılderili reisi şöyle diyordu: “Çocuklarımız babalarını kırılmış ve yenilmiş gördüler...”

Sizler, gururlu ve başı dik emanet edilmediniz mi geleceğe? Söyleyin! 

Tarihe yeniden nasıl kan vereceksiniz? Küçültülen tarihinize ‘büyük bakmasını’ bile beceremiyorsunuz. ‘Günahıyla, sevabıyla bu bizim tarihimiz’ demeye diliniz dahi varmıyor. Tuna’ ya bırakılan bedenlerin Nil’ den çıktığını bilmiyormuş gibi daha ne kadar davranacaksınız? Yüreğiniz Kerkük olup, alev alev yanmayacak mı?

Şimdi bu yorgunluk niye? Dünyanın üçte birine iz bırakanların yanında sizler nasıl yorgun düşebilirsiniz?

Nelerle ve nerelerde yorgun düşüyorsunuz? Gazete manşetlerinden mi, siyasetten mi? Çay ocaklarında mı, otobüs duraklarında mı, televizyon karşısında mı, plajlarda mı, yemek masalarında mı, borsada mı? Her gün yarı ölümü uzatma çabasındasınız. Saçlarını tavana bağlayıp, eserler bırakanların yanında sizler nasıl yorgun düşebiliyorsunuz? Birbirinize bakarken bile ne kadar yorgunsunuz.

Önce kalplerimizi öldürdük. Kendi kalplerimizin katilleriyiz. Kendine bunu yapan, ülkesine, insanlara, emanetlere neler yapar? Önce kalplerimizin dengesini bozduk. Bu denge bozulunca, ülkenin, bölgenin, dünyanın dengesi bozuldu. Kalbimiz buraların da kalbi değil miydi? Şimdi karınca gözlü kâhinlerin peşine düştük, kalplerimizin ayarlarını onlara teslim ettik. Teslim ettik gazete köşelerine, teslim ettik doların dalgalanmasına ve borsanın yükselmesine.

Yangından önce kalbinizi kurtarın. Kalbini besleyemeyen, ülkesini, davasını, inancını nasıl besler?

Kendi medeniyetimizi yağmalama ustaları yetiştiriyoruz hâlâ. Ahını aldığımız insanlara ekonominin hangi kurallarından bahsedeceğiz, hangi hükümet programları ile izah edeceğiz bu acıyı? Milli gelir seviyemizin yükselmesi kapatacak mı bu yarayı? Hangi krediyle bu ahı geri alacağız?

Evet sayın yetkilim, biz tarihe dönüp bakıyoruz?

 

Erol Elmas  

(Yukarıdaki yazı, Erol Elmas'ın 1994-2001 yılları arasında çeşitli dergilerde yayınlanmış  ve 2004 yılında "Bu Ülkenin Çocukları" kitabında bir araya toplanmış "Denemeler" kitabından alınmıştır.)

Bu haber 3,968 defa okundu.