İsraf

8 Ocak 2014 14:45 tsi
İsraf… İsraf... Herkes israf yapsın. Tüm insanlık israf yapsın.

               “Ahir zamanda ümmetimin bir kısmı mala, mevkiye düşkün olacak; ölümden korkacak.”

 

  Dumandan pis kokular geliyordu. Dabulyu Firavun’a talimatları bir bir veriyordu. İblis’in iğrenç sesi yine duyuldu:

- İsraf… İsraf... Herkes israf yapsın. Tüm insanlık israf yapsın.

Dabulyu tekrarladı, Firavun kağıda not aldı. Bunu daha önce de öğrenmiştim. İsraf ekonomisi Şeytan’ın doktriniydi. Devamlı israfa bağlı tüketim. Birçok ekonomik buluşlar mevcuttu; ama insanlığa sunulmuyordu.

Örneğin:

Kendini yenileyen kağıt; silinen cinsten. Çünkü milyonlarca ağaç kesilmeli, israf edilmeliydi.

Ayet yine tekerrürünü haykırdı kulağıma:

“İSRAF EDENLER ŞEYTANLARIN KARDEŞLERİDİR, TA KENDİLERİDİR.”

Tüketim politikası bugün savurganlık ve israf üzerine kurulmuştur ki böylelikle ekonomilerini canlı tutsunlar.

Bir müddet sonra Dabulyu yine İblis’ten aldığı emirleri yerine getirerek tekrarladı talimatları:

- Zaman… Zaman… insanlığın zamanını çalın. Tüketin. Boş yere harcayın.

Firavun pis pis sırıtarak:

- Bunu çok iyi başarıyoruz. Onları farklı yönlere yönelterek bütün zamanlarını çalıyoruz. Para iksiri onlara en iyi tuzak.

 Zaman ve para yan yana gelince İlhami Abi’nin bir iş adamına söylediklerini hatırladım. Şöyle demişti:

- Unutma. Büyükler de bu kelimeyi söyler:

“Zamanla para kazanabilirsin; ama paranla zamanı alamazsın.”

İş adamı ukalaca şu cevabı vermişti:

- Ben alırım. Bin kilometrelik yere basarım paramı, binerim uçağa. Hooop bir saatte oradayım. Parasızlar otobüsle yirmi saat. Aldım mı zamanı?

İlhami Abi’nin son cümlesi o zavallının anlayamadığı hakikatin özü gibiydi:

- Hayır. Sen sadece gideceğin zamanı kısalttın. Ömrün yine gitti. Hadi alsana paranla zamanların tekerrürü olan ömrünü.

Paranın sistemleştirilmiş zihinlere yaptığı tesirle alakalı başka bir anekdot:

Otobüs durağındayım. Yer Pendik. İki kadın, sevimli mi sevimli çok tatlı, altı yaşlarında bir kız çocuğu. Kadınlar çocuğa kulak misafiri olduğum şu telkini sunuyorlar:

- Yavrum paranı bankaya götüreceğiz. Oradaki ablalar, abiler paranı koruyacak. Büyüdüğünde sana geri verecekler.

Çocuğun bu anlatımlara tek bir cevabı vardır:  “BEN PARAMI VERMEM.”      
                     

Dabulyu’nun konuşması devam ediyordu ve İblisin her talimatı da günümüzde yaşanan realitenin ta kendisiydi:

- Makamlara, mevkilere layık olmayanlar gelsin.

İblis burada adeta haykırdı:

- İnsanları, özellikle de Müslümanları artık yoksul bırakmayın; çünkü yoksulluk pek sökmedi bunlara. Yarınlarından ümidi olmayanlar ölümü daha çok göze alıyorlar ve planlarımız bozuluyor. Bunların bir kesimine tam tersi; para, mevki, konfor sağlayın. Asıl o zaman emellerimize ulaşacağız.

“Ahir zamanda ümmetimin bir kısmı mala, mevkiye düşkün olacak; ölümden korkacak.”

Efendimiz’in (sav) bu hadisi günümüzde oynanan Şeytan’ın planına tam ayna oluyordu.

Konuşulanları pür-dikkat dinlemeye devam ediyordum. İblis Firavun’a yine bir doktrin yazdırıyordu. Bu hepsi gibi şok ediciydi.

Oktan Keleş (Melekler Ağlarken sh. 213-214)

Bu haber 6,432 defa okundu.