'Şaban, Benim Ayım'

21 Haziran 2012 08:57 tsi
"Recep; Allah'ın, Şaban; Benim, Ramazan; Ümmetimin ayıdır." Hadisi Şerif

"Şaban BENİM Ayım…"

Salâtü selâm olsun ona

  

“Andolsun size kendinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız O’na çok ağır gelir. O, size çok düşkün, müminlere karşı çok şefkatlidir, merhametlidir.” Tevbe/128

(Allah, Peygamberimizi (sav); Rauf (şefkatli), Rahim (merhametli) olarak nitelendiriyor. Cenab-ı Allah, daha önce hiçbir peygamberi kendi isimleri ile sıfatlandırmamıştır.)

Bu Ayet’i okuduğumda gözlerime yaş doldu. Kendimden utandım. Kendimin kıymetini bilmediğimden, Efendimiz (sav)’in kıymetini bilmediğimden, beni Yaradan’ı -izin verildiği kadar- bilmediğimden utandım.

O Resul ki (sav), benim sıkıntıya uğramamı istemiyor, bana çok düşkün,  müminlere karşı oldukça şefkatli, merhametli. Ya ben? Ya ben nerelerdeyim? Hangi kıyılarda dolaşıyorum? O'nun yanında olmak varken...

Efendimiz (sav)’i nasıl da üzdüğümüzün farkında değiliz. O, bizim için üzülüyor, bizim sıkıntıya uğramamız O’na ağır geliyor, bizi çok seviyor, bizlere düşkün. O, kollarını açmış âdeta haykırıyor! Durun, ümmetim, durun ümmetim, ateşe doğru koşmayın! 

Merhamet Peygamberi bunun için denilmiş.

                                                                   *

Kızı Zeynep, Efendimiz (sav)’e, "Çocuğum ölmek üzeredir, lütfen bize kadar geliniz" diye haber göndermişti.

Efendimiz (sav), büyük sahabilerinden birkaçıyla birlikte kızının evine gitti. Ölümün eşiğinde olan yavruyu O'nun kucağına verdiler. Merhamet Peygamberi ağlamaya başladı. Mübarek gözlerinden dökülen inci tanelerini gören büyük sahabi Sa'd ibni Ubade hayretler içinde kaldı:

-Ya Resûlallah! Bu hâl nedir? deyince, Peygamberimiz de:

-Bu gözyaşı, Allah Teala'nın,  kullarının gönüllerine koyduğu, kendi rahmetinin bir eseridir. Cenab-ı Hak bu duyguyu, kullarından istediğine ihsan eder.” Demişti.

Tıpkı yedi evladından 6’sını kendinden evvel ahrete yolcu ederken yaşadığı hüzün gibi…

---

Eser: Yusuf Coşkun Benefşe

---

Kapılar kapandıkça yalnız kalıyoruz. Bu elbette “kendi elimizle işlediklerimizden” dolayı. İmkânları, fırsatları nasıl da cömertçe harcıyoruz. Harcıyoruz  her şeyimizi; zamanı, sağlığımızı, gecemizi… Aldığımız nefesten haberimiz yokmuş gibi yapıyoruz. Oysa her nefeste dirildiğimizin  ne zaman farkına varacağız?

O’nu bilmenin yolu, O’nun seçtiğini “bilmekten” geçiyor.

Kendimizi uzak sanıyoruz. Gaflet içindeyiz.

Bilin ki, O Resul (sav) ümmetinin  başında. Ümmetinin başında hâlâ…Ah bir bilseniz, bizim için nasıl çırpındığını...

 

Madem ki, söz verdik:

“Lâ ilâhe illallah Muhammedun Resûlullah” dedik.

O halde?

Sıfattan Zat’a geçme vakti değil mi?

 

Erol Elmas

buulkem@gmail.com

 

Bu haber 3,848 defa okundu.