Şiir: Rüya

24 Kasım 2016 09:03 tsi
Bülent Ateş yazdı:Rüya

RÜYA

Güneş batmakta iken yedi tepeli şehrin üzerinden,

Yaklaşıyordu Haliç’e Barbaros, süzülüp aheste Sarayburnu önünden...

Tek bir kadırga idi, yalnız; iki yüz levendi ile Kaptan-ı Derya,

Ya yeni bir zaferden dönüyordu, vakur; veyahut ta bir keşiften

 

Ansızın belirdi beş kalyon, direklerinde Haçlı bayrağı...

Bırakmadılar kaçacak bir yer, aldılar çembere kadırgayı.

Oysa ne kalmıştı Haliç’e? İşte! Az ötede, oradaydı...

Geçecekti donanmanın başına, diz çöktürecekti dünyayı!

 

Belli ki şeytan haber vermiş, görmüştü olacakları.

‘Türk Gölü’ olursa Akdeniz, nasıl tutacaktı planları?

Emretti uşaklarına: ‘Toplanın! Kurun kirli ittifakı...’

‘Neye mâl olursa olsun, durdurun şu Kızıl Sakal’ı.’

 

Birden kükredi Barbaros, yırttı inen geceyi o gür sesi:

‘Davranın..’ dedi ‘yiğitlerim...’,’..kalmasın düşmanın dahi bir tanesi!’

Çektiler kılıçlarını levendler, tuttular gemiyi dört bir yandan,

Hazırdılar cenke şimdi, geçmişlerdi  hem serden hem yardan.

 

Fakat, bir de ne olsun? Düşmanın bile mert’i gerek.

Nerede şeytanın uşağında, Barbaros’la vuruşacak yürek?

Ateşlediler beş koldan, demirden gülleleri...

Toplar yakıp geçiyor, parçalıyordu her yeri.

 

Bir tanesi devirince, kadırganın direğini...

Yalın kılınç levendlerin, korku aldı yüreğini.

Şeytan iş başında yine, vermişti vesvesesini...

Üflemişti kulaklara: ‘ Haydi kaç, kurtar nefsini!’

 

Birer- ikişer levendler, başladılar kaçışmaya...

Kimi saklandı bir köşeye, kimi de atladı suya.

Barbaros dehşet içinde, dona kalmıştı adeta...

Koşturuyordu güvertede; bir oraya, bir buraya...

 

Ne savaşlardan çıkmış, ne zaferler kazanmıştı...

Ama ilk defa burada, yapayalnız kalmıştı.

Yalvarıyordu adeta, levendlerin ardından:

‘Yapmayın, geri dönün. Hiç kaçılır mı düşmandan?’

 

‘Menzile varmak gerek. Dönüşü olmaz bunun...

Bir tek biz kaldık işte, umudu İstanbul’un!

Siz kaçarsanız eğer, kim koruyacak ki şehri?

Son kalesi İslâm’ın, taşıyamaz bu şerri!’

 

Ne dediyse Barbaros, döndüremedi erleri,

Kalakaldı öylece, biçareydi halleri.

Yürüdü kıç tarafına doğru, başı ellerinin arasında...

Yıkılmıştı Kaptan-ı Derya, öyle ki ‘son dua’sında.

 

Ama bir kişi daha vardı, batmakta olan gemide...

Barbaros hiç bilmiyordu. Hem, görmemişti bile!

O ana kadar olanı, izlemişti uzaktan.

Şimdi ise Barbaros’u, kurtarmalıydı bu tuzaktan.

 

Yürüdü geminin önüne, tırmandı uskunaya...

Şimdi dua zamanıydı, yalvaracaktı Tanrı’ya.

Kaldırdı ellerini birden, uzattı alevli göğe...

Nidâ eyledi hemen: ‘Yetiş yâ Nebiyyül Evliyâ!’

 

 

Olmaz olanlar bu gece, oluyordu birer birer.

Birden aydınlandı etraf, açıldı gökte perdeler!

İniyordu semadan, beş bölük yeşil ordu...

Beş yeşil sancak gibi, gökte dalgalanıyordu.

 

Yeşildi sarıkları, ve dahi cübbeleri...

Her bölükte yüz kişi, nurlu idi yüzleri.

Şaşırdı dua eden, kimdi acaba bu zevat?

Dediler: ‘Sen bilmesen de, biz sizi biliriz. Kıl sebât.’

 

‘Allah’ındır göklerin ve de yerin ordusu,

 Allah’a kul olanın, yoktur hiç bir korkusu.

En zor anında bile, O’dur yanında olan.

İki cihanda gülmez, Allah’tan gafil kalan.’

 

Böyle bir rüya idi, benim de gördüklerim,

Ama sanki gerçekti, görüp hissettiklerim.

Çok yıllar önce idi, burada dediklerim,

Şimdi Sultanım ve Kalperenlerle beraberim!

 

Bülent Ateş

 

 Not: Yorumunuz eğer yayınlanmamış görünüyorsa teknik bir sıkıntı olabilir, lütfen onaltiyildiz@gmail.com  adresine YORUMUNUZU mail atınız.                

Bu haber 4,876 defa okundu.