Cebrail’i (As) Yaşatmak

25 Kasım 2016 06:40 tsi
Zeliha Türk Yazdı:Cebrail’i (As) Yaşatmak

Cebrail’i (As) Yaşatmak 

Sevgili Cebrail(as)’ı düşündükçe içimde coşkuyla beraber tarifsiz huzuru buluyorum. Canım Peygamberimin dostu, müminlerin yardımcısı. Nurdan kanatlarının içinde kayboluyorum.  Bana gel diyor, gel. Dinecek içindeki fırtına. Dünyadaki zulüm, gözyaşı ve tecavüzlerden kaçmak istediğim, bütün insanların sevgi, barış ve huzur içinde yaşadığı bir cennet buluyorum o bembeyaz kanatlarının arasında. O kanatlar ki; rengârenk, ışıl ışıl gözlerim kamaşıyor. Başım dönüyor mutluluktan. Bitti diyorum, karanlıklar aydınlandı. Sanki hiç olmamış gibi.

Sonra bembeyaz kar tanelerini görüyorum. Durmadan kar yağıyor. Daha önce gördüğüm beyaz’dan daha da beyaz. İçlerinden bir tanesi sanki büyüteçle büyütülürcesine büyüyor ve papatyaya dönüşüyor; yüzünde tebessüm. Sanki bir insan siması gibi. Sonra iki oluyor, üç oluyor… Derken gülen yüzlü kar taneleri çoğalıyor ve boyunlarını eğip, mutlu bir şekilde ‘Allah’ diyorlar karşımda. İçime dolan sevinç ve mutluluktan ayaklarım yere değmiyor, uçmaya başlıyorum. Yüce Rabbim uçuruyor beni diyorum. O ne büyük, kuluna ne kadar yakınmış meğer diyorum. Bir kez daha af diliyorum Rabbimden, onu hakkıyla bilememenin acizliğini yaşıyorum. Ne olur affet Ya Rabbim! Bana bu güzellikleri hissettiren, El Vedud isminin hakkı için kullarını bu kadar sevip, gözeten Rabbime şükrediyorum. Sonra bendeki bu hislerin açığa çıkmasında büyük katkısı olan Oktan Hocamı düşünüyor, ona sonsuz şükranlarımı sunuyorum. Ne güzel bir yermiş burası diyorum. Bir denizin üzerindeyim, yüzmüyorum ama batmadan ilerleyerek, seyrediyorum denizin içindekileri. Neler yok ki o deryanın içinde; inciler, mercanlar, zümrütler, elmaslar daha adını bilmediğim nice güzellik. Burası bizim yaşadığımız dünya değil. Burada kötülük yok, haksızlık yok, gözyaşı yok. Parıl parıl parlayan bir ilim deryası. Derken bir kılıç uzatıyor bana Oktan Hocam. Bu diyor iyiliğin kılıcı parlat o kılıcı diyor. Nasıl parlatacağım diyorum. Gülümsüyor. Anlıyorum ki sabırla, aşkla, Cebrail’in vahyini yaşatarak, hayatıma geçirerek parlatacağım. Şeytanın saldırısına kalkan yapacağım. İyilik duvarına tuğlaları yılmadan, ümitsizliğe kapılmadan koyacağım. Yere düşen tuğlaları tekrar alıp yerine koyacağım yeniden yeniden, aşkla… Hiç kolay olmuyor tabii… Gönlüm de vücudum da yorgun düşüyor. Bazen de diyorum nereye kadar, kim için? Sonra aklıma şeytan geliyor. Yoo diyorum, ümitsizlik yok. O an Sevgili Cebrail ve O güzel Peygamberim aklıma geliyor. Onun yaşadığı sıkıntıları düşünüyorum. Utanıyorum… İyi ki Kuran var, iyi ki peygamberimin sevgisi var içimde. Sarılıyorum bütün kalbimle vahye. Işıl ışıl oluyor her yer. Meğer öğrenecek ne çok şey varmış. Ömür yetmez ama Ya nasip, diyorum.

İkra=Oku hitabı, Peygamberimizin şahsında bütün inananlara söylenmiş. Mesele neyi nasıl okuyacağımızda. Acaba Peygamberimiz gökten gelen meleklerin söylediklerini tekrar etmekle mi yoksa Allah isimlerinin işaret ettiği melekeler ile beyni programlamasıyla mı okuyacak. Doksan dokuz esma diye bildiğimiz aslında sayısız özellikler tüm canlılarda beyin ile açığa çıkıyor. Hud/56: ‘’Yeryüzünde hareket eden hiçbir canlı yoktur ki, Allah onun perçeminden (alnından, beyninden) tutmuş olmasın’’, ayeti de Rabbani tasarrufun beyin ile ortaya çıktığına işaret ediyor. Buradan da görüyoruz ki, Yüce Allah bizi en güzel şekilde yaratmış. Bizdeki bu özelliklerin açığa çıkması beyinle oluyorsa, bizim tefekküre ve duaya ihtiyacımız var. ‘Oku’yacağız; Allah’ın bizim iyiliğimiz için yaratmış olduğu yaşam sistemini ve düzenini. Biz bununla görevliyiz. Okumama gibi bir seçimimiz yok. Çünkü Yüce Yaradan Zuhruf suresi 44. Ayette kurandan sorguya çekileceğimizi söylüyor. İnsan olduğumuzu hatırlamanın anahtarı yüce kuran. Biz Rabbimizi nasıl sevmeyelim? Bize bu melekeleri zaten vermiş. Biraz çaba göstererek ulaşabildiğimiz kadarına ulaşıp, şükredeceğiz.

Dünyada iyiliğin hakim olmasını yani Cebrail’i; onun getirdiği vahyi yaşatmak istiyorsak, Kuran’ı iyi anlamamız ve Allah’ın nazar ettiği kalbimize Allah’tan başkasını koymamamız gerekiyor ki oraya şeytan gelip yerleşmesin. İşte o kalbin anahtarı da Sevgili Cebrail’in elinde. O anahtara sıkıca sarılıp, insan olduğumuzu hatırlayacağız. Demek ki unutmuşuz insanlığımızı. Nasıl yani? Bakalım şu an dünyada yaşananlara… Çok açık ortada her şey.  

Ey güzel Peygamberim! Seni görmesem de çok seviyorum. Oktan Hocam, Peygamber bizim arkadaşımız, vallahi de billahi de arkadaşımız, demişti. Nasıl yani dedim içimden. Tabi her zamanki gibi içimizi okur gibi soruyu sormadan cevabı gelmişti. Necm suresi 2.ayette, ‘’Battığı zaman yıldıza andolsun ki arkadaşınız Muhammed sapmadı’’ diyordu. İçimdeki o güzel coşkuyla karışık mutluluk yine açığa çıkmıştı. Öğrenmek ne güzel şeydi.

Esselatü vesselam aleyke ya seyyidel mürselin ve hatemen nebiyyin.Ya habibe rabbül alemin ve ya şefial ümmetil müznibin.

Kıymetli Oktan Hocam, Atilla Hocam, Namık Kemal Hocam, Yener Başkanım, Bekir Tuğbeyim ve Değerli Kalperen Koldaşlarım iyi ki varsınız. Allah hepinizi korusun.

Sevgiler.

Zeliha Türk

Bu haber 5,599 defa okundu.