En Sıcak Konular

Bütün Yönleri ile Oğuz Kağan Destanı-2

1 Kasım 2016 07:44 tsi
Bütün Yönleri ile Oğuz Kağan Destanı-2 Bahaeddin ÖGEL :Bütün Yönleri ile Oğuz Kağan Destanı

12. OĞUZ KAĞAN DESTANININ EN ESKİ BÖLÜMLERİ

“Arabanın icadı”:

Göktürklerin türeyişleri ile ilgili efsanelerde, ateş gibi insanlığa faydalı olan şeyleri icat eden atalardan, söz açılıyor ve bunlara büyük bir önem veriliyordu. Zaten ateş, tuz, araba v.s. gibi, insanlığın gelişmesine yardım etmiş unsurlarla aletlerin icatları, bütün dünya mitolojilerinde, en eski ve öz kalıntılar olarak kabul edilmişlerdir. Türklerin Kanglı boyu, tarih boyunca büyük bir şöhret yapmış ve Türk kavimleri arasında, önemli bir yer tutmuştu. İlk bakışta Kanglı sözü, bir nevi bizim kağnı, yani “kağnı arabası” deyimini andırıyordu. Bütün mitolojilerde olduğu gibi, Türk Mitolojisinde de, sözlerin dış görünüşlerine göre, bazı benzeştirmeler yapılmıştır. Bu sebeple Oğuz Kağan destanında, kağnı arabasının icadından söz açılırken, Kanglı boyu ile bir ilgi kurulmuştu. Uygur Türkçesi ile yazılan Oğuz destanında, Kağnı’nın icat edilişi, şöyle anlatılıyordu:

Çürced Kağan’ı aldı, halkıyla ulusunu,
 Yok etmek için geldi, Oğuz-Han ulusunu.
 Baş geldi Oğuz-Kağan, basdı Çürced Hanı’nı,
Ok ile kılıç ile, döktü düşman kanını.
Oğuz öldürdü onu, kesti hemen başını,
Böldü ganimetleri, tabi kıldı halkını.
Oğuz’un askerleri, beyleri bütün halkı,
Düşmanda ne bulursa, toplayıp hep tüm aldı.
Atlar ile öküzler, katırlar az gelmişti.
 Yığılmış yükler ise, ta dağları geçmişti.
 Oğuz’un bir eri vardı, akıllı tecrübeli,
 Barmaklığı-Çosun-Billig, yatkındı işe eli.
 Bir kağnı arabası, yapıp koydu içine,
 Oğuz’un bu ustası, devam etti işine.
 Kağnıyı çekmek için, canlı öne koşuldu,
 Cansız alıntılar da, üzerine konuldu.
 Oğuz’un beyleriyle, halkı şaştılar buna,
 Onlar da kağnı yaptı, özenmişlerdi ona.
 Kağnılar yürür iken, derlerdi: “Kanğa! Kanğa!”
Bunun için de dendi, artık bu halka “Kanğa”.
Oğuz bunu görünce, güldü kahkaha ile,
 Dedi: “- Cansızı çeksin, canlılar Kanğa ile!”
 “Adınız Kanğaluğ olsun, belgeniz de araba!”
Bıraktı onları da, gitti başka tarafa.

Oğuz-Kağan, Mançurya Bölgesindeki kavimlere akın yaptığında, çok mal elde etmiş; fakat bunları, atlarla taşıyamamıştı. Bunun üzerine, Oğuz-Kağan’ın akıllı beylerinden birisi, bir araba yaparak, malların hepsini arabalara doldurmuş ve Oğuz-Kağan’ın yurduna kadar taşımıştı. Oğuz-Kağan, böyle yeni bir icadı görünce, çok sevinmiş ve bu beyinin soyundan gelen boylara da “Kangalı” yani “Kağnılı” adını vermişti. Tabii olarak bu, nihayet bir efsane ile sözlerin benzeştirilmesinden başka bir şey değildi. Türkler çok eski çağlarda, tekerlek ile arabayı icat ederek kullanmışlardı. Çok eski çağlarda herhalde, “Kanglı” kavim adı da vardı. Fakat kendileri, henüz daha ortada yok idiler. Çünkü Türk boyları, zaman zaman çoğaldıkça bölünüyorlar ve eski adlar alarak, yeniden ortaya çıkıyorlardı. M.S.V. yüzyılda, Orta Asya tarihinde önemli bir rol oynayan bazı Türk kavimlerine Çinliler, “Yüksek arabalı kavimler” adını veriyorlardı. Çinlilerin bunlara, Yüksek arabalı” demelerinin sebebi, herhalde onların arabalarının yüksek, yani tekerleklerinin büyük olmasından ileri geliyordu. Çin tarihleri, kendilerine benzeyen kavimlerden ve eşyalardan söz açmazlardı. Öyle anlaşılıyor ki, Türklerin bu arabaları, Çin’de kullanılan arabalara nazaran, çok daha büyük ve yüksek idiler. “Büyük tekerlekli arabalar birçok bakımlardan faydalı ve elverişli idiler”. Çamurlu bölgelerde ve engebeli arazilerde, büyük tekerlekli arabaları kullanmak, daha kolay oluyordu. Eski Türkler çadırlarını yalnızca yere kurmaz, aynı zamanda arabalar üzerine de oturturlardı. Bu arabalar, akınlarda da orduların peşinden ayrılmazlardı. Oğuz-Kağan destanında da görüldüğü gibi, harbe giden Türk ordularının arkasından, aileleri taşıyan arabalar ve kervanlar da yürürlerdi. Oğuz-Kağan destanına göre böyle ordu düzenleri, yalnızca çok eski çağlarda görülüyordu. Bununla beraber, daha sonraki çağlarda, mesela Göktürk ve hatta Cengiz-Han akınlarında bile hatunlar, Hakanlar ile beylerin arkalarından gelirlerdi.

“Türkler ilk geminin yapılışı”:

Oğuz-Han’ın bir beyi, İtil, yani Volga nehrini geçerken kendisine bir kayık yapmıştı. Bu kayık veya gemi sayesinde, Oğuz-Han’ın orduları nehrin karşı kıyısına geçerek, düşmanı mağlup etmişlerdi. Kayığı icat etme motifi de, her halde Türk mitolojisinin, en eski kalıntılarından biri olsa gerektir. Eski Türkler, denizci bir millet değillerdi. Bununla beraber kendi ülkelerinde de, birçok geniş nehirler ile göller bulunuyordu. Uygur Türkçesi ile yazılmış Oğuz Kağan destanı, Türklerin gemi veya salı icat etmelerini şöyle anlatıyordu:

İdil adlı bu ırmak, çok çok büyük bir suydu,
 Oğuz baktı bir suya, bir de beylere sordu: “-
Bu İdil sularını, nasıl geçeceğiz, biz?”
Orduda bir bey vardı, Oğuz Han’a çöktü diz.
 Uluğ-Ordu-Beğ derler, çok akıllı bir erdi,
 Bu yönde Oğuz Han’a yerince akıl verdi.
 Baktı ki yerde bu beğ, çok ağaç var çok da dal,
 Kesti biçti dalları, kendine yaptı bir Sal.
 Ağaç sala yatarak, geçti İdil nehrini,
 Çok sevindi Oğuz-Han, buyurdu şu emrini:
“- Kalıver sen burada, halkına oluver bey!
“Ben dedim öyle olsun, densin sana Kıpçak-Beğ!”

Tabii olarak diğer Oğuz destanlarında, Kıpçak-Beğ’in doğuşu ve bey oluşu daha başka türlü anlatılmaktadır.

“Dünyamıza soğuk rüzgarlar gönderen ‘Buz-Dağı’ motifi, Oğuz destanında da görülüyordu”:

Karluk Türklerinin meydana gelişleri ile ilgili bölüm de, bazı önemli meselelerle karşılaşıyoruz. Uygur Türkçesi ile yazılmış Oğuz destanında, Karluk Türklerinin ortaya çıkışları şöyle anlatılıyordu:

Oğuz-Kağan baktı ki, erkek kurt önler gider,
 Ordunun öncüleri, Gök Kurdu gözler gider,
 Görünce Oğuz bunu, ne çok sevinmiş idi,
 Alaca aygırını, çabucak binmiş idi.
 Apalaca aygırı, Oğuz severdi özden,
 Ama at dağa kaçtı, kaybolup gitti gözden,
 Bu dağ buzlarla kaplı, çok büyük bir dağ idi,
 Soğuğun şiddetinden, başı da ap ağ idi.
 Çok cesur çok alp bir bey, ordu içinde vardı,
Ne Tanrı ne Şeytandan, korku içinde vardı.
Ne yorgunluk ne soğuk, erişmez idi ona,
 Bu bey dağlara girdi, dokuz gün erdi sona.
 Aygırı yakaladı, memnun etti Oğuz’u,
 Atamadı üstünden, dağlardaki soğuğu.
 Olmuştu kardan adam, kar ile sarılmıştı,
Oğuz onu görünce, gülerek katılmıştı.
Dedi: “Baş ol beylere, artık sende burada kal!
“Sana Karluk diyeyim, ölümsüz adını al!
 Çok mücevher, çok altın, hediye etti ona,
 Bir bey yaptı Karluk’u, devam etti yoluna.

Eski Türk Kağanlarının atları, büyük bir önem taşırlardı. Türk tarihinde, 60 veya 100 kilometre koşan, Mete’nin atı gibi efsaneleşmiş birçok atlara da rastlıyoruz. Elbette ki Oğuz-Kağan, kaçak atını orada bırakıp gidemezdi. Ama o nasıl bir attı ki, buzlarla örtülü büyük bir dağ içine kaçmış ve peşindekileri de günlerce uğraştırmıştı. Onu yakalayıp getiren insanlar bile, baştan aşağıya kadar kardan bir adama dönmüşlerdi. Oğuz-Kağan destanlarında bu dağa, “Muz-Tak”, yani “Buz-Dağı” adı veriliyordu. Atı dağda bulup getiren bey de, kardan bir adam şekline girdiği için, Oğuz Kağan tarafından “Karluk yani Karlık” adı ile adlandırılmıştı. Sonraki güçlü ve şöhretli Karluk kabileleri, bu adamın soyundan geleceklerdi. Eski Altay efsanelerine bir göz attığımız zaman da, böyle Buz dağlarını Türk Mitolojisi içinde görebiliyoruz. Altay Türklerine göre, Kuzeyden esen soğuk ve buzlu rüzgarlarının geldikleri bir dağ vardı. Altay Türkleri, soğuk kuzey rüzgarlarının, “Muz-Tak”adlı buzlarla kaplı bir “Buz-Dağı” ndan geldiğine inanıyorlardı. Bu Buz Dağı dünyanın kuzeyini baştan başa kaplamıştı. Buz dağının üzerinde de, yine “Buz” adı ile adlandırılan, büyük devler yaşıyorlardı. İlk bakışta, Altay efsanelerindeki Buz Dağı motifleri, Himalaya dağları ile kar adamları efsaneleri hatırlatır gibi idiler. Ama Türk Mitolojisindeki Buz Dağları herhalde yerli olarak, Türklerin zihinlerinden doğmuş ve nihayet insan düşüncesinin, bir gereği gibi oluşmuş ve gelişmiş olmalıydılar. Bunları söylemekle, Oğuz-Kağan destanındaki, “Buz-Dağ” ın Altay efsanelerindeki Buz-Dağı ile aynı olduğunu ifade etmek istemiyoruz. Gerçi daha sonraki “Boz-Ok” Oğuzlarının yurtlarında da, “Buz-Dağ” adını taşıyan bazı dağlar vardı. Ama mitoloji incelemeleri yapan bir kimsenin, diğer efsaneleri de göz önünde tutarak, karşılaştırmalar yapması, zorunlu görünmelidir. Eski Oğuz yurdunda da Buz-Dağları olabilirdi. Fakat bu dağlar, ne de olsa insanların zihinlerinde, efsaneleşmiş ve gerçek mahiyetlerini kaybetmişlerdi.
13. OĞUZ DESTANINDA “KÖPEK BAŞLI” İNSANLAR

Oğuz Kağan destanlarının önemli bir bölümü de, “Köpek başlı insanlar”ın ülkelerine yapılan akınlardı. Türkler bu kavimlere, “İt-Barak” adı veriyorlardı. “İt” sözü, eski Türklerde de, köpek anlamına geliyordu. “Barak da, bir nevi köpek idi”. Bazılarına göre, “Siyah ve tüylü bir köpek cinsi” idi. Fakat bu köpek de, herhalde başlangıçlarda, efsanevi bir köpek olmalı idi. Oğuz Kağan destanlarına göre, “İt Barak’ların memleketi, kuzey-batıya doğru uzanan, karanlık ülkeleri içindeydi. Oğuz-Han, ‘İt-Barak’ lara karşı bir akın yapmış; fakat mağlup olarak, dağlar arasındaki bir nehrin ortasında bulunan, küçük bir adacığa sığınmak zorunda kalmıştı. Bu adacıkta, savaşta ölen askerlerinden birinin karısı da, bir çocuk doğurmak zorunda kalmıştı. Fakat buraya sığınan Oğuz Han’ın, ne bir çadırı ve ne de bir evi vardı. Kadın, ağaç koğuğuna girmiş ve orada çocuğunu doğurmak zorunda kalmıştı. Oğuz-Kağan, kadının esenlikle doğum yapmasına sevinmiş ve çocuğa da, Kıpçak adını vermişti”. Eski Türk efsanelerine göre “Kıpçak” sözü, “ağaç koğuğu” anlamına geliyordu. Bildiğimiz üzere “Kıpçak” lar, Altay dağlarının batısından, ta Güney Rusya içlerine kadar uzanan, büyük Türk kitleleri idiler. Herhalde Kıpçak sözü de, çok eski çağlardan beri meydana gelmiş, bir kavim adı olmalıydı. Fakat Türk destanlarını yazanlar, Kıpçak’la “ağaç koğuğu” arasında bir benzerlik bulmuşlar ve bu yolla, Kıpçak Türklerinin türeyişlerini anlatmak istemişlerdi. Az önce de söylediğimiz gibi, “Oğuz-Kağan, ikinci karısını bir göl ortasında bulunan küçük bir adacıktaki ağaç koğuğunda bulmuştu”. Uygurların türeyiş efsanesinde de, “Eski Uygur ataları, iki nehir ortasında bulunan bir odacıkta ki, kayın ağacından” doğmuşlardı. Bu örneklerden de kolayca anlaşılıyor ki, bir tarih olayı gibi gösterilen bu akınlarda, Türk mitolojisinin çok eski ve müşterek motifleri, sık sık görülebiliyorlardı:

Türkler “Barak” derlerdi, Kara tüylü köpeğe,
 Böyle ad verirlerdi, büyük soylu köpeğe.
 Aslında efsaneler, bir köpek anarlardı.
Onu da köpeklerin, atası sayarlardı.
Bu köpek soylu idi, çok büyük boylu idi,
 Av çoban köpekleri, hep onun oğlu idi.
 Kuzey-batı Asya’da güya “İt-Barak” vardı,
Türklerse İç Asya’da, onlara uzaklardı.
Başları köpek imiş, vücutları insanmış,
Renkleriyse karaymış, sanki Kara Şeytanmış.
Kadınları güzelmiş, Türklerden kaçmaz imiş,
İlaç sürünürlermiş, ok mızrak batmaz imiş.
Destanda denilmiş ki, Oğuz-Han yenilmişti,
 Bir adaya sığınıp toplanıp derilmişti.
 On yedi sene sonra, Oğuz onları yendi.
 Kadınlar yardım etti, orada savaş dindi.
 Oğuz bu bölgeleri, “Kıpçak-Beğ” e il verdi,
 Bunun için Türkler de, oraya “Kıpçak” derdi.

Gerçi, bu efsane idi. Fakat içinde tarih olayları da yatmaktaydı. Öyle anlaşılıyor ki, bu bölgedeki güzel kadınları Türkler almışlar ve onlardan da, yeni bir nesil meydana getirmişlerdi. Belik Kıpçak’ın annesi de, güzel bir İt-Barak kadınından başka bir kimse değildi. Sonradan Kıpçak, Oğuz-Kağan tarafından bu bölgelere tayin edilmiş ve kuzey ülkeleri, hep onun soyları tarafında idare edilmişti. “Kıpçak’lar da Türkçe konuşuyorlar ve Türk kültürüne sahip idiler”. Fakat Oğuz destanı, Kıpçağı Oğuz-Han’ın soyundan değil, nihayet askerlerinden birisinin neslinden getiriyordu. Kıpçak kuzeylere gitmiş, orada soyları türemiş ve yerlilerle karışarak, yeni akraba. Bir Türk kavmi meydana getirmişti.

“Köpek başlı insanlara Avrupa ve Hint mitolojilerinde de rastlanıyordu”. Eski Yunan mitolojisinde de, köpek başlı insanlarla ilgili, birçok efsanelere rastlıyoruz. Daha sonraki Avrupa mitoloji de, köpek başlı insanlara, zaman zaman yer vermişti. Avrupalılar, bu köpek başlı kavme, “Borus” adını veriyor ve onların, bugünkü Finlandiya ile Rusya’nın kuzey kısımlarında yaşadıklarını söylüyorlardı. Oğuz-Kağan destanındaki “İt-Barak” lar da aşağı yukarı, aynı bölgelerde idiler. Bu bakımdan, Avrupa ve Yunan Mitolojisi ile Türk Mitolojisi arasında, bir benzerlik ve bir bağ meydana gelmektedir. Köpek başlı insanlar motifi, herhalde Türkler arasına, dışarıdan gelmiş bir efsane olmalı idi. Fakat Türkler, köpeğe önem vermezlerdi. Köpek, Türklere göre, aşağı bir hayvandı, bunun için de Türk Mitolojisi, köpek başlı insanları daima küçük görmüştü. Köpek başlı insanlarla ilgili efsaneleri, Hindistan’da ve güney bölgelerinde de görüyoruz. Hint Mitolojisi zaman zaman, köpeğe daha fazla önem vermişti. Bu sebeple Hindistan’daki köpek başlı insanlar, aşağı bir sınıfı değil; soylu Hintlileri temsil ediyorlardı. Motifin, eski Yunan’da ve Avrupa’da görülmüş olmasına rağmen, Türklerde de bunların benzer şekillerini görmüyor değiliz. Mesela Doğu Göktürk devletinin önemli bir bölümünü meydana getiren. Tarduş Türklerinin ataları da, “Başı kurt ve vücudu insan olan” bir kimse idi. ” Köpek başlı insanlara, Çin efsanelerinde de büyük bir yer verilmişti. Çin’in kuzeyinde ve Mançurya’da oturan bazı kavimler Çinlilere göre köpek başlı idiler. Bu efsaneler Çin’de, çok daha eski çağlarda başlamıştı. Hatta diyebiliriz ki, Çin’in köpek bağlı efsaneleri, Yunanistan’daki efsanelere nazaran daha eski idiler”. Mançurya’nın kuzeyinde oturan iptidai Moğollar, köpeğe büyük bir önem verirlerdi. Onlarca köpek, hem kutsal ve hem de kendi milletlerinin atası idi. Bu sebeple Oğuz-Kağan destanına köpek başlı insanlar motifinin, Çin’den mi, yoksa Avrupa’dan mı geldiğini, kolayca kestirmek mümkün olamamaktadır. Cengiz-Han devrinde yazılmış olan Oğuz destanları, daha çok Batı ile ilgileri olan yazarlar tarafından kaleme alınmışlardı. Bu sebeple Oğuz destanlarında köpek başlı insanlar, Kuzey Rusya ile Finlandiya’da gösteriliyorlardı. Elimizde bu konu ile ilgili, daha eski kaynaklarımız maalesef yoktur. Buna rağmen, eski Türk destanlarında, güya Kuzey Mançurya’da yaşayan “Köpek başlı” insanlardan da söz açılıyordu.

14. “ALTIN YAY” VE “ÜÇ GÜMÜŞ OK”

“Oğuz-Kağan’ın altı oğlu hükümdarlık sembolü olan, ‘altın bir yay” ile “”üç gümüş ok”u, avda bulup getirmişlerdi”:

Altından yapılmış bir yay ile üç gümüş okun, Oğuz’un oğulları tarafından bulunuşu, hemen hemen bütün Oğuz destanlarında yer almaktadır. Tabii olarak, ayrı yer ve zamanlarda yazılmış olan Oğuz destanlarında, bu konuda da ufak değişiklikler görmüyor değiliz. Uygur Türkçesi ile yazılmış Oğuz destanı, yayla okların daha önce, rüyada görüldüklerini yazıyordu. Bu çok güzel olay, şöyle olmuştu:

Söz dışında kalmasın, bilsin herkes bu işi,
 Oğuz-Kağan yanında, vardı bir koca kişi,
 Sakalı ak, saçı boz, çok uzun tecrübeli.
 Soylu bir insan idi, akıllı düşünceli.
 Ünvanı Tüşimeldi, yani Kağan veziri,
“Uluğ Türük” dü adı, Oğuz’un seçme eri.
 Altından bir yay gördü, uyur iken uykuda,
 Yayın bulunuyordu, üç gümüşten oku da.
 Ta doğudan batıya, altın yay uzanmıştı,
Üç gümüş ok kuzeye, sanki kanatlanmıştı.
Anlattı Oğuz-Han’a, uyanınca uykudan,
 Rüyayı tabir etti, içindeki duygudan,
 Dedi: “Bu düşüm sana, dirlik düzenlik versin!
“Hakanıma inşallah, birlik güvenlik versin!
“Rüyada ne gördüysem, Gök Tanrı’nın sözüyle,
“Seni de öyle yapsın, Tanrı kutsal özüyle!
“Yeryüzü hep insanla, dolup taşar boyuna,
“Tanrım! Bağışlayıver! Oğuz-Kağan soyuna!”
Eski tarih kaynaklarına göre ise olay şöyle olmuştu:

“Oğuz-Han’ın altı oğlu bozkırlarda avlanırken, tesadüfen bir altın yay ile üç gümüş ok bulmuşlar ve bunları babalarına getirmişlerdi”.

Oğuz destanlarının en son metinlerinden biri sayılan, Hive’nin meşhur Türk hanı Ebülgazi Bahadır Han’ın eserinde ise durum şöyle anlatılıyordu:

“Oğuz-Kağan bir vezirine, altın bir yay ile üç gümüş ok vermiş ve bunların ayrı ayrı yerlerde, bozkırlar içine, yarıya kadar gömülmesini emretmişti. Bey, Oğuz-Kağan’ın emrini yerine getirerek yayı, batıdaki bir bölgeye ve üç gümüş oku da doğuda yarı yerlerine kadar gömerek, gelmişti. Bundan sonra Oğuz-Kağan göğün kızından doğan üç oğlunu, yani Gün-Han, Ay-Han ve Yıldız-Han’ı batıya göndermişti. Yerin kızından doğan üç oğlunu, yani Gök Dağ ve Deniz Hanları da, avlanmak için, doğuya göndermişti. Batıda ve doğuda avlanan çocuklar, yay ile okları bularak sevinmişler ve hemen onları babalarına götürmüşlerdi. Oğuz-Han, altın yayı bulan çocuklarını, Batı ülkelerine tayin etmiş ve gümüş okları bulanları da Doğu bölgelerine vermişti”. Oğuz-Han’ın beyini göndererek, yay ile okları yarı yerlerine kadar toprağa gömdürmesi, başka hiçbir kaynakta görülmemektedir. Bu bakımdan böyle bir olayın, sonradan uydurulmuş olması, ilk bakışta akla çok uygun gelmektedir. Fakat Türk mitolojisinin diğer motiflerini de hatırlayınca, bu olay üzerine önem vermeden geçmek, mümkün olmamaktadır. Çok eski bir efsanedir: “Atilla’nın çobanlarından birisi, günün birinde bir sığırın, ayağının kanadığını hayretle görmüş. Acaba sığırın ayağını böyle ne kesti diye araştırırken, yere saplanmış bir kılıç bulmuş. Sapından yere saplanmış olan bu kılıcı topraktan çıkararak, Atilla’ya getirmiş. Atilla’nın etrafındakiler bunu görünce çok sevinmişler ve bu kılıcın, Tanrının kılıcı olduğunu söylemişler. Ayrıca, bu kılıcı elde eden hükümdarın da, yeryüzüne hakim olacağını ifade etmişler”. Gerçi bu hikaye, İskitler çağında da görülen bir efsane motifidir. Fakat Batı bölgelerini ellerinde tutacak olan Oğuz-Han’ın oğullarının, yere gömülü altın bir yay bulmaları, da, herhalde Ebül Gazi Bahadır Han tarafından uydurulmuş bir efsane motifi olmasa gerekti.

“Atilla’nın kılıcı” gibi, Oğuz-Kağan’ın oğullarının buldukları “Altın Yay” ile “Üç gümüş ok” da, Tanrı tarafından gönderilmiş bir hakanlık sembolü gibi düşünülüyordu. Oğuz-Kağan’ın vezirinin, az önce bu konu ile ilgili olarak nasıl bir rüya gördüğünü okumuştuk. Şimdi yine Uygur Türkçesi ile yazılmış Oğuz destanından, bu yay ile okların nasıl bulunduklarını okuyalım:

Sabah olunca gördü, kendinden büyükleri, Çağırtarak getirtti, kendinden küçükleri, Dedi: “- Hey! Gönlüm benim” Avlansana haydı der! “İhtiyarlık başa geldi, cesaretin hani der! “Gün, Ay, ve Yıldız sizler, gidin gündoğusuna, “Gök, Dağ ve Deniz siz de, gidin günbatısına!” “Oğuz-Han oğulları, bunu hemen duyunca, Gitti üçü doğuya, üçü batı boyunca. Av avlayıp, kuş kuşlayan, Gün ile Yıldız ve Ay, Buldular yolda birden, som altından tam bir yay. Sundular Oğuz-Han’a, Han sevindi hem güldü, Aldı bu altın yayı, kırarak üçe böldü. Dedi: “-Ey, oğullarım! Kullanın bir yay gibi! “Oklarımız erişsin, göğe değ bu yay gibi!” Av avlayıp kuş kuşlayan, Dağ ile Deniz ve Gök, Buldular yolda birden, som gümüşten tam üç ok, Sundular Oğuz-Han’a, Han sevindi hem güldü. Aldı üç gümüş oku, oğullarına böldü. Dedi: “- Ey, oğullarım! Sizlerin olsun bu ok, “Yay atmıştı onları, olun siz de birer ok!”

Yay Türklerde bir hakimiyet sembolü idi. Hatta Büyük Selçuklu devletinin sembolü de, bir yaydan başka bir şey değildi. Fakat Oğuz Kağan destanındaki altın yay, gökyüzünü baştan başa kaplıyordu. Burada yay, bir devletin değil; daha çok gökyüzünün bir sembolü halinde idi. Gerçekten de Türkler, zaman zaman yayı gökyüzünün bir sembolü olarak görmüşlerdi. Onlara göre “ebe kuşağı” da, Tanrının bir yayı gibi idi. Türlü renklerle bezenmiş olan “ebe kuşağı”, gerçekten de altın bir yayı andırıyordu. Daha sonraki motifleri de kesin olmamakla beraber bir açıklama denemesine tabi tutmak, henüz daha hiçbir şey bilmediğimiz bu konular için faydalı olacaktır. Daha gerçekçi Oğuz destanlarına göre: “Oğuz Kağan altın yayı, üç büyük oğluna vermiş ve onlara, yayın bir hükümdarlık sembolü olduğunu hatırlatmıştı. Bu sebeple hükümdarlık, devamlı olarak batıda oturan ve Oğuzların Boz-Ok Türklerini meydana getiren, üç büyük çocuğun hakkı olacaktı”. Gerçekten de Türklerde yay, bir hükümdarlık sembolü idi. Efsane yazarı, buna kendinden fazla bir şey ilave etmemişti: “Oğuz-Han doğuda oturan üç küçük oğluna, yani Üç-Ok’ların atalarına ise, üç gümüş ok vermişti. Bu okları verirken de oğullarına, okun bir elçilik sembolü olduğunu hatırlatmadan geri kalmamıştı”. Gerçi Türklerde ok, bir elçilik sembolü idi. Bir yere giden elçiler sembol olarak ellerinde, kendi hükümdarlarının oklarını taşırlardı. Fakat Oğuz-Kağan’ın küçük oğullarının, elçi mertebesinde oldukları düşünülemezdi. Göktürk devletinde Bumin-Kağan, doğuda oturur ve Büyük Kağan ünvanını taşırdı. Batıdaki küçük kardeşi ise, onun emrinde olarak Yabgu idi. Kendisi gerçi Büyük Kağan değildi ama; devlet içinde Bumin-Kağan’dan sonra geliyor ve bölgesinin idaresini de, tam selahiyetle elinde tutuyordu. Üç-Ok’ların devlet içindeki vazife ve selahiyetleri de, İstemi-Kağan’ınkine benzetilebilirdi.

15. OĞUZ DESTANINDA “VERASET DÜZENİ”

“Oğuz Kağan destanlarında, Hükümdarlık büyük oğullara geçiyordu”:

Az önce Türk mitolojisinde, yalnızca “Baba ailesi” nin görüldüğünü söylemiştik. İptidai kavimlerde görülen “Ana ailesi” nin izleri, Türk mitolojisinde tamamen kalkmış ve silinmişti. Ana ailesinin izlerinin bulunduğu kavimlerde veraset daha çok küçük oğullara düşerdi. Meselâ Cengiz İmparatorluğunda bile, bunun çeşitli kavgalarını görebiliyoruz. Türk mitolojisinde ise hükümdarlık hakkı, doğrudan doğruya büyük çocuğun hakkı idi. Bu sebeple Oğuz-Han’ın büyük oğlu “Gün-Han”, münakaşasız olarak, babasının yerine geçmişti. Ayrıca ana ailelerinde, dayı tarafının adları ve nüfusları çok geçerdi. Türk mitolojisinin hemen hemen tümünde ise, dayı ailesinin en ufak bir izine bile rastlamıyoruz: “Türkler, eski ve geri çağları çoktan geride bırakmış ve yüksek içtimai bir seviyeye erişmişlerdi”.

16. OĞUZ ��" KAĞAN DESTANININ ORTA ASYA’DAKİ KALINTILARI

Selçuklu ve Osmanlı devletlerini meydana getiren “Oğuz Türkleri”, Türklüğün en gelişmiş ve soylu bölümleri idiler”. Birçok defalar büyük devletler kurmuşlar ve tecrübe ile görgülerini, iyice geliştirmişlerdi. Oğuz Türklerinden başka, Orta Asya’da yaşayan, daha pek çok Türk vardı. Bunların pek çokları, ne büyük bir devlet kurabilmiş ve ne de toplum hayatlarını geliştirebilme ortamını bulabilmişlerdi. Ama bunlar da, yine Türk idiler. Onların kültürleri de, Oğuz Türkleri ile birçok bağlar taşıyorlar ve menşe birliği gösteriyorlardı. Mesela, Tanrı dağları ile Doğu Türkistan’ın batısında yaşayan Kırgız’lar, tarih boyunca büyük devlet hayatı yaşayamamışlardı. Tanrı dağlarının derin vadilerinde, hayvanlarını otlatmakla geçinen bu Türkler, zaman zaman kurulan büyük Türk devletlerine tabi olmuş ve öylece yaşayıp, gitmişlerdi. Bununla beraber, onların da elbette ki, Oğuz-Kağan’dan veya onunla ilgili Türk efsanelerinden haberleri vardı. “Oğuz-Kağan destanı, Oğuz Türklerinin bir devlet mitolojisi halini almıştı. Kurulan bütün devletler, kendilerini Oğuz-Han’a bağlıyorlar ve O’nun düzeni ile yetiniyor ve övünüyorlardı” Kırgız’ların ise, böyle bir iddiaları yoktu. Ama onlar arasında da, Oğuz Kağan babasını öldüren kahramanların bulunduğunu, sık sık görebiliyoruz. Kırgız’lar, aslen Moğol olan Oyratlardan çok korkarlardı. Oyratlar henüz daha Müslüman değil idiler. Kırgız’lar ise, Müslüman olmuşlardı. Fakat İslamiyete henüz daha, iyi olarak ısınmamışlardı. Kırgızlar efsanelerine göre: “Oyrat Hanı’nın, Alman-Bet adlı bir oğlu olur ve büyüyerek Müslüman olma ihtiyacını, belki de Tanrının ilhamı ile, hissetmeye başlar. Bunun için Kırgızların yurduna kaçıp, İslamiyet’i öğrenmek ve nasıl ibadet edildiğini görmek ister”. Öyle anlaşılıyor ki Kırgız’lar, bu sırada İslamiyet’in en önemli şartı olarak, sakal bırakma ile sarık giymeyi biliyorlardı. Bu sebeple kendilerine kaçan Oyrat Han’nının oğluna şöyle diyorlardı:

Bıyığını tıraş et, sakalını koyuver,
 Saçların olmaz böyle, kakülünü kırkıver;
 Başındaki şapkanın, düğmelerini kesiver,
 Her Cumadan Cumaya, mescitlere geliver!

Eski Türkler “sakal” bırakmazlardı. Fakat bıyığa, büyük önem verirlerdi. “Uzun saç” bırakma da, Türklerin çok sevdikleri, bir ananeleri idi. Bu sebeple Oyrat Han’nın oğlunun bıyıkları, “şapkası” ile “saçları” , Kırgız Hocalarının gariplerine gitmiş ve kendilerine uyması istenmişti. Türk mitolojisi adlı büyük eserimizde, bu konu ile ilgili efsanenin, hemen hemen tümünü bulabilirsiniz.

“Müslüman olan Alman-Bet, babasına gider ve onun da Müslüman olmasını ister. Babası, oğlunun bu isteğini duyunca, kızar ve Alman-Bet’i yanından kovar, (Önemli olan nokta, Alman-Bet’in babasının da Oğuz-Han’ın babası gibi, Kara-Han adı taşımasıdır). Alman-Bet babasını razı edemeyince, yeniden Kırgız’lara kaçar ve Kırgız’larla beraber olup, babasına hücum eder. Büyük bir savaştan sonra Alamn-Bet, babası Kara Han’ı öldürür ve bu suretle intikamını almış olur”.

“Kırgız’ların bu efsanesi, gerek din ve gerekse konu bakımından, Oğuz destanı ile karşılaştırılamayacak kadar geridir”:

Alman-Bet, Oğuz-Han gibi büyük bir kahraman olarak gösterilmiştir. Fakat Alma-Bet’in kendisi, bir kağan değil; nihayet Kırgız Hanlarının emrinde bulunan, bir komutan gibidir. Savaşır, yaralanır, mağlup olur, basit insanlar tarafından zehirlenir ve her türlü şeyler başına gelir. Kara Han’ı öldürmekle, babası onun yurdunu da, eline geçirmiş değildir. Övündüğü şeyler de, birkaç sığır sürüsü elde etmek, bol miktarda yağ ve süt yağmalamak ve nihayet, şapka ile elbiseleri, ölülerin üzerinden çıkararak toplamak gibi, basit şeylerdi. Gerçi Kırgız’ların efsaneleri de çok güzeldir. Bir cemiyetin isteklerini, ızdıraplarını anlatır. Kendileri Müslüman olmuşlardır. Fakat etraflarındaki halklar ise, Müslüman değillerdir. Onlar da, eski büyük Türk devletleri gibi, bu bölgeleri alıp, düşmanlarını Müslüman etmek isterler. Bu sebeple kahramanlarına, türlü savaşlar yaptırırlar. Fakat savaşlar küçüktür. Akınlar uzun sürer ama; elde edilen yeni bir toprak parçasından, hiç söz açılmaz. Kahramanlar, döner, dolaşır, savaşırlar ve yine, kendi küçük yaylalarına gelirler.

Kaynak:
 Bu sayfadaki bilgiler, Bahaeddin ÖGEL tarafından hazırlanan Mili Eğitim Bakanlığı ��" Eğitim Dizisi

“Türk Mitolojisi ��" I” adlı kitaptan alınmıştır



Bu haber 6,800 defa okundu.


Yorumlar

 + Yorum Ekle 
    kapat

    Değerli okuyucumuz,
    Yazdığınız yorumlar editör denetiminden sonra onaylanır ve sitede yayınlanır.
    Yorum yazarken aşağıda maddeler halinde belirtilmiş hususları okumuş, anlamış, kabul etmiş sayılırsınız.
    · Türkiye Cumhuriyeti kanunlarında açıkça suç olarak belirtilmiş konular için suçu ya da suçluyu övücü ifadeler kullanılamayağını,
    · Kişi ya da kurumlar için eleştiri sınırları ötesinde küçük düşürücü ifadeler kullanılamayacağını,
    · Kişi ya da kurumlara karşı tehdit, saldırı ya da tahkir içerikli ifadeler kullanılamayacağını,
    · Kişi veya kurumların telif haklarına konu olan fikir ve/veya sanat eserlerine ait hiçbir içerik yayınlanamayacağını,
    · Kişi veya kurumların ticari sırlarının ifşaı edilemeyeceğini,
    · Genel ahlaka aykırı söz, ifade ya da yakıştırmaların yapılamayacağını,
    · Yasal bir takip durumda, yorum tarih ve saati ile yorumu yazdığım cihaza ait IP numarasının adli makamlara iletileceğini,
    · Yorumumdan kaynaklanan her türlü hukuki sorumluluğun tarafıma ait olduğunu,
    Bu formu gönderdiğimde kabul ediyorum.




    En Çok Okunan Haberler


    ON ALTI YILDIZ'da Ara Internet'te Ara  

    Haber Sistemi altyapısı ile çalışmaktadır.
    8,178 µs