Bayrak ve Ben

BAYRAK ve BEN

 

Işıkları boğuyor cemalin, sanki Nur'a eş;

Gecede Ay'sın bayrağım, günde Güneş!

Fikrimin, vicdanımın ancak sayende sesi gür;

İstiklalimin, hürriyetimin varlığı ancak seninle hür...

 

Ey edası geceden yıldızları bile kıskandıran

Yalnız ben miyim sandın aşkın ile çıldıran?

Sen öyle ölü sakin denizleri bile dalgalandıran

Sen kaynar suları şehadet şerbeti ile ballandıran...

 

Yükseldikçe arşa doğru öylece endamına endam katarak

Kıvrıldım ben de o dünyaları saran gölgene yatarak

Uyudum, uyandım ansızın orda mısın diye bakarak

Ey benim gönül soframda helalim, aşım; Canımdan da canım şanlı bayrak!

 

Razı gelmem senden gayrı üzerime sarılan kefenlere,

Acıdım ben şu cihan içinde senden habersiz geçenlere...

Müjdeler müjdesi verilmişti oysa uğrunda ölmeyi seçenlere;

Müjdeler verilmişti o gün şehadet ırmağından kanarak içenlere...

 

Bilmem, göğsüme denk gelir mi şu mevzilerden körce bir mermi

Söyle! Bir melek; uğrunda ölen o aşık, bu garip der mi?

Utanırım, diyemem bana mükâfatın uzaklardan da uzak bir yer mi?

Söyle, güzelliğinin zirvesi nedir; bir günbatımı yahut bir seher mi?

 

Anlattım seni kendime, içimde alfabeler tükendi, konuşamadık...

Uzanıp, sarılmak istedim ayına, yıldızına bir kez olsun kavuşamadık...

Düşünüp, dururken ben miyim bir tek böyle deli, böyle aşık?

Sen göklerde uçan kartal gibi, ben yerde karınca; bir türlü buluşamadık...

 

Kazarım bir an düşünmem yeni siperler, yığılır toplar, barutlar..

Çalkalansın gökyüzü, İsterse dökülsün bulutlar,

Göster bileyim, sana göz diken hain göz mü var?

Sen iste al bayrağım yeter, istersen yeniden çizilir hudutlar...

 

Derviş Ozan