Sırdaş 4. Bölüm:II. Abdülhamid'in Bilinmeyen İstihbaratçıları

Selçuklu dönemlerinden gelen, hatta tarihi daha eskilere uzanan Türk İstihbarat anlayışında BERİD İSTİHBARAT ÖRGÜTÜ, Sultan Alparslan tarafından lağvedildi. Bunun sebebi ise, bu istihbarat teşkilatının direkt Sultan’a bağlı olmasının yanı sıra, Sultan’ın etrafındaki önemli asker ve vezir ile hanedanın ileri gelenlerine da bağlı olmasıydı. Bunun anlamı ise şuydu: Gelen istihbaratlar, Sultan’a sunulduğu gibi hanedanın diğer üyelerine de sunulurdu. Bu gelen istihbaratlar, zaman zaman hanedan çekişmelerinde kullanılır bazen de gelen istihbaratlar diğer hanedan mensuplarından gizlenirdi. Bu durum ise Devletin zaafa uğramasına neden olurdu.

BERİD (Ulak-Haberci) anlamlarına gelir. BERİD anlayışı Osmanlı’da da devam etti, uygulama alanı buldu. Ortadoğu’da da  vücud bulan   Berid anlayışı, yapılanması Osmanlı’yı zaafa uğratmıştı. Bu nedenle; Hanedan ve bazı ileri gelenlerin Berid yapısını koruması, istihbaratın belli çevrelere de gitmesine neden oldu. II. Abdülhamid Han bunu çok iyi bildiğinden Hazırûn ile birlikte yeni bir istihbarat anlayışını devreye soktu: Sadece Sultan’a ulaşacak istihbarat… Direkt olarak kendisine gelecek bir istihbarat sistemi… Bu arada  Berid ve diğer istihbarat yapısı yine devam edecekti. Buna yeni kurulan teşkilata; ‘YILDIZ TEŞKİLATI’ ismi de verilir. Fakat Yıldız Teşkilatı bile bu yapının görünen kısmıydı. Sultan, bu sistemi, Osmanlı İmparatorluğu’nu ilgilendiren dünyanın her köşesine yaydı. Teşkilatın merkezi İstanbul’du. Çünkü Paytaht orasıydı.  Şimdi bu yeni kurulan istihbarat teşkilat yapısının  bugüne kadar hiç bilinmeyen, ilk defa burada açıklanacak bir bölümünden söz edelim:

İSTİHBARAT-I MECZUBİYE

Bu birim şimdiye kadar hiç bilinmedi. Zaten bilinseydi istihbarat anlamında bir değeri olmazdı. Bir çok istihbarat elemanlarının, Tekke ve Dergâhlarda bulunduğunu daha önce ifade etmiştik. Fakat bu yapı, yanı İstihbarat-ı Meczubiye birimi  diğerlerinden çok farklıdır. Bu yapı, halk arasında meczup diye  tabir edilen, garip kılık-kıyafetli kimselerdi. Meczupların da kendi aralarında farklı adlarla anılanları vardı. Bunlar halk tarafından kimi zaman; evliya-ermiş, deli-aklını yitirmiş, dilenci, sefil, dervişler olarak  adlandırılırlardı. Bu dervişlerin hayat felsefeleri, kılık-kıyafete önem vermeyişleri, halkın tavır ve davranışlarına benzemeyen halleri ve yaşayışları bunları halk nezdinde hakir görülen, ehemmiyet verilmeyen suretler konumuna sokmuş, bu durum dervişlerin istihbarat anlamında önemli avantaj elde etmelerine sebep olmuştur.

Bu dervişler kendilerini melâmetten göstermeyi marifet eylemişler, kınayanın kınamasından korkmamışlardır. O devirde, Özellikle İstanbul’da hemen her sokak başında bunlardan görmek mümkündü. Bunlar boyunlarına astıkları Keşkül-ü Fukara kâsesiyle sadaka toplarlardı. Bazen bir yere çivi gibi saplanır kalırlardı: Burası kimi zaman; bir ağaç altı, bir çeşme yanı, bir harabe içi, semtlerde halkın uğrak yeri olan bir kıraathane vs. olabilirdi. Daha evvel de belirttiğimiz gibi meczupların aralarında farklılıklar vardı. Yani her meczup bu birimden değildi. Üstelik meczupluk ayrı  meczubilik ayrı kavramalardır. Bunlar bugüne kadar irdelenmediği için bilinmez. Meczubilik bazı tekke (Mevlevî, Bektaşi, Melâmi, Bayramiye, Yeseviye vs) ekollerinde ‘sırri’ bir ekoldür. Yani meczubi ekolünden ve öğretisinden olmak için, meczup olmaya gerek yoktur. Bunlar dünya hayatının bir imtihan önemsizliğinde önemini de bilip, kendi yaşantılarını, bilinen dünya hayatı sistemi dışında yaşayan gönüllü dervişlerdi. Bu konu oldukça detaylı olup, fazla detaya girmeden asıl konumuzla olan ilişkisine dönelim: Bu birimin başı (Şehir Başı) tüm şehrin başı olup, (Meczubi Dedesi) olarak anılır. Şemanın başındaki ilk kişi budur. Ondan sonra ise semt başları (Semtteki meczubi istihbaratçı dervişlerin başı) ve sokaklardaki sorumlu meczubi dervişler gelir. Bunların hepsi birbirine bağlı ve birbirine hiyerarşik olarak sorumludurlar.
 
İSTİHBARAT-I MECZUBİYE’NİN İŞLEYİŞİ

Bunlar yeminli dervişlerdir.(İstihbaratçılardır) Sadece Devleti ilgilendiren  istihbaratları rapor ederler. Örneğin, birileri bir sokakta veya bir kıraathanede nargile sohbetinde veya iki kişi bir sokakta ayaküstü birinin mahreminden bahsediyor ve bu istihbaratçılar bunu duyuyorlar. Bu dervişler, bu  mahrem bilgiyi kendileriyle mezara götürecek  sır olarak saklıyorlar. Bu sırrı Sultan II. Abdülhamid Han bile alamaz onlardan. Bu dervişler, tasavvufi terbiyeyle yetişmişlerdir. Paraya-pula, makama-mevkiye, şana-şöhrete önem vermediklerinden bu kıymetler nefislerinden ve zihinlerinden silindiği için ne satın alınabilirler ne de ölümle tehdit edilebilirlerdi. “Sıramız geldiyse biz ölürüz, kalanlara selam olsun” derlerdi.

Bu istihbarat teşkilatının işleyişi şu şekilde idi: Sokakta bir istihbaratı alan ‘Meczubi Melamiye İstihbarat Dervişi’, akşam ezanında, belirlenmiş tekkelerde aş yemek için toplanırlar, orada da usulünce, ‘Semt Başı Dervişe’ aldıkları istihbaratı verirler. Semt Başı Derviş ise aldığı istihbaratı yatsı namazından sonra Şehir Başına verirdi. Şehir Başı aldığı bu istihbaratları belirlenen bir vakitte bizzat Sultan II. Abdülhamid Han’a verirdi.

Bu istihbarat tekkelerinden en meşhuru ‘Yeni Kapı Mevlevihanesi’ idi. Diğer bir tanesi ise, bugün Halıcılar Caddesi’nin sonunda bulunan Manastır’dan  dönme Molla Fenari İsa Camii ve Tekkesi idi.

İstihbarat alanında Teşkilat-ı Mahsus’a  ve diğerleri oldukça meşhurdur. Fakat biz hiç bilinmeyen birimi ilk olarak sizlerin dikkatine sunduk.

SIRDAŞ, bir gece Hakan’a Defterden şöyle bir bölüm okudu: “ Devletlûmun Fermanı ile bu teşkilat, dünyada hiçbir emsali olmayan bir birim olarak Devletin hizmetine sunularak, sevk ve idare edilmiştir.”

Bu birimin rapor ettiği önemli olaylardan bazıları şunlardır:

Payitaht’ta, gizli düşman birimlerinin desteği ile İstanbul’da esrarengiz yangın olaylarının açığa çıkarılması, müsebbiplerinin deşifresi ve bu yangınların önceden önlenmesi. ( O dönemi araştıranlar şu tabloyu göreceklerdi: İstanbul’da sık sık, esrarengiz yangınlar çıkmaktaydı. Buraya kısa bir not daha düşecek olursak; Molla Fenari İsa Camii istihbarat alanında hizmet görmüş ve bu mekân Fatih Yangınında (1918 yılında) yanarak harabeye dönmüştür. Sultan II. Abdülhamid Han’da 1918 yılında vefat edip, Hakkın Rahmetine kavuşmuştu. İstihbaratçı Dervişlerinin merkezi olan ve aynı zamanda Osmanlı Devlet Arması’nın kalıplandığı Molla Fenari İsa Camii ve Tekkesi, ne garip bir tesadüftür ki, Sultan II.Abdülhamid Han’ın vefat ettiği gün yandı.
 

Yukarıdaki Resimde Camii'nin yanmış hali görülmektedir.

Molla Fenari Camii'nin bugünkü hali yukarıdaki resimde görülmektedir.

Yine bu birimin ( meczubi istihbaratçıların) rapor ettiği önemli olaylardan biri de: İstanbul ve çevresinde, İngiliz gizli servisinin idaresinde, Ermeni gruplarla işbirliği yapılarak ‘ Kuduz Hastalığını’ bulaştırma çabaları keşfedildi. Kuduz köpekler belli semtlere salınarak hastalığın yayılması amaçlanıyordu.

Sultan II. Abdülhamid Han  emir verip, İstanbul’daki tüm kedi ve köpeklerin sayımını yaptırdı ve bu meczubi  birime bu hayvanları gözletti. Hastalık şüphesi olan hayvanlar derhal toplatıldı. Böylece ilk biyolojik silah kullanımı böylelikle engellenmiş oldu. Dahası Sultan II.Abdülhamid Han, kuduz aşısının mucidi Pastör’e �"belgelerle sabittir ki- 10.000 altın yardımda bulundu ki, ‘insanlığa faydası oldu, hizmet etti’ diye. II. Abdülhamid Han ferman buyurarak İstanbul’da ilk kuduz hastanesini (Darül-Kelb Tedavihanesi) kurdurdu. Hakan birçok hastane ve tıp birimlerini kurdurmuştur. Konuyla ilgili birçok kitap bastırmış, laboratuarlar açtırmıştır.

İstanbul’daki kolera salgınında bizzat mektupla Pasteur’den tavsiyeler istemiş, gerekenleri yapmıştır. Pastör Hakan’ın isteği ile İstanbul’a gelerek, laboratuar kurması yönünde Padişaha rapor sunmuştur. Demirkapı'da Askeri Tıbbiye Mektebi'nin yanında, ahşap binada Bakteriyolojihane-i Osmani kurulmuştur..... İstanbul’da sulara kolera mikrobu karıştırıldığı tespit edilmiştir. 1893 yılında İstanbul’da aniden kolera salgını çıkmış ve çok büyük ölümler olmuştur. Paris’te bakteriyoloji eğitimini tamamlayan, Zühtü Nazif ve Rıfat Hüsamettin Padişahın telkinleriyle bu salgınla mücadele etmişlerdir. Mekatib-i Askeriye’ye bağlı birimler Nişantaşı Çiftebakkallardaki binada serumlar hazırlamışlar ve birçok bakteriyoloji uzmanları yetiştirmişlerdir. Yıl 1894’tür. Pasteur Enstitüsü’nden Maurice Nicolle’ün denetiminde  ve Sultan Abdülhamid Han’ın desteği ile çalışmalar sürmüş, Bakteriyolojihane bu sıralarda Çemberlitaş’ta Matbaa Sokağı’ndaki bir binaya taşınmıştır. İngilizler sık sık biyolojik silah kullanımına yönelik unsurlara o dönemde başvurmuşlardır.

Burada gizlenen mevzu şudur: İngilizler sinsice biyolojik savaş yürütmüşlerdir. Bu hastanelerin kuruluş amaçlarının başında yürütülen bu biyolojik savaş gelmektedir.
Amerika’da o dönemlerde Kızıldereliler’e tifolu battaniye verilerek soykırım yapıldığı da unutulmamalıdır. İngilizlerin  o dönemde biyolojik savaş uyguladıklarını kendileri de itiraf etmişlerdir.

Yukarıdaki tarihi belgede Çanakkale Savaşı’nda  İngilizlerin kimyasal silah kullanımına karşı Osmanlı Askerleri’nin gaz maskesi kullandıkları görülmektedir.
Evet, bu meczubi istihbaratçı dervişlerin birçok hizmetleri geçmiştir Türk İslam Milleti’ne. Birçok suikast, sabotaj onlar sayesinde engellenmiştir.

Bu güzel insanların Ruhlarına El-Fatiha okuyalım…